Kiedy byłam małą dziewczynką miałam swój świat, zamknięty dla dorosłych świat dziecięcych marzeń. Mały różowy domek, cieplutkie puszyste przytulisko. Ganek z kwiatami, drzwi z wejściem dla kota i małymi okienkami z białymi firankami. Kiedy byłam smutna, siadałam na ganku i rozmawiałam z.....no właśnie z kim rozmawiałam? Chyba z aniołami, w malutkich ciałkach dzieci z loczkami, grubymi nóżkami, jak dzisiejsze aniołki ze sklepu z pamiątkami.
Mama mówiła wtedy do taty: "zobacz, ona znowu mówi do siebie", a tata na to: "a do kogo ma mówić jak jest tu sama". Ale ja nigdy nie byłam sama, otaczała mnie grupa moich przyjaciół i jest tak do dzisiaj.
Zachęcam Cię, droga Mario do stworzenia w swoim umyśle takiego miejsca, w którym znajdziesz schronienie w razie kiedy będziesz smutna, zagubiona lub zraniona. Stwórz je, żeby przeczekać gorsze dni. Może to być dom Twoich marzeń, może to być słoneczna polana w środku lasu. Może to być piękna plaża na lazurowym wybrzeżu lub dom na wsi, taki jak u babci, gdzie świat pachnie szarlotką. Zamykasz oczy na kilka chwil i jesteś w krainie swoich marzeń.
Ja chodzę wtedy po łące pełnej pięknych polnych kwiatów. mam na sobie wygodny strój, czyli jeansy i flanelową koszulę no i oczywiście bose nogi, żeby lepiej czuć kontakt z ziemią. Obok mnie biegnie lablador biszkoptowej maści (mój ukochany pies to berneńczyk, chyba nie byłby zazdrosny o tego labradora), wszystko dzieje się jak na filmie w zwolnionym tempie. Jestem szczęśliwa, zwinna i uśmiechnięta. Mój psi towarzysz biegnie radośnie, jakbyśmy szli na spotkanie z ukochaną osobą. Czuję się wtedy wolna i szczęśliwa.
Naprawdę boję się lasu i tego, że się tam zgubię, ale mój las znam przecież bardzo dobrze, a poza tym za tą polaną jest dom mojej babci., który sobie wymarzyłam bo nigdy babci nie miałam. Teraz kiedy sama jestem babcią staram się dawać swoim wnuczętom tyle ciepła i uwagi, żeby nawet kiedy mnie już nie będzie, mogły schronić się w moim domu.
Ty też droga Mario, możesz nauczyć się tej wspaniałej techniki relaksacji. Na początku wyobraź sobie, że jesteś na słonecznej plaży. Słońce Cię ogrzewa, wiatr delikatnie smaga twoje ciało, w oddali szumi morze. Wstajesz z leżaka i idziesz po ciepłym piasku w stronę morza. Morze jest lazurowe, spokojne i ciepłe. Idziesz wzdłuż plaży i czujesz mokry piasek pod stopami. Mnie taki spacer oczywiście pomaga w zimowe, chłodne dni, kiedy nie ma słońca i chandra próbuje mnie dopaść.
Wymyśl sobie oczywiście to miejsce według własnych marzeń i nie spiesz się, udoskonalaj je lub miej kilka takich przytulisk, bądź kreatywna i śmiała w swoich poczynaniach.
Życzę Ci miłej zabawy i mimo wszystko mało takich dni, kiedy będziesz chciała zatopić się w swoich marzeniach, żeby przeczekać gorsze chwile.
Bardzo podoba mi się taki pomysł. Dobrze jest znaleźć takie miejsce, gdzie można odpocząć i zrelaksować się :)
OdpowiedzUsuńJaka delikatna sugestia Twojego taty, że powinni mieć z mamą więcej dzieci :)
OdpowiedzUsuńBądźmy swoimi najlepszymi przyjaciółkami i polubimy byc same ze sobą i wizualizować nasze marzenia i przyjemne chwile. Fajnie. Pozdrawiam !
OdpowiedzUsuńPiękne, czułam, że jestem na tej plaży :). Każdy z nas ma takie chwile, kiedy potrzebujemy pobyć sami i zagłębić się w sobie. Dla mnie najlepszym sposobem jest patrzenie w ocean (który mam blisko) i poczucie, że jestem częścią wszechświata. Dziękuję za ten wpis i pozdrawiam serdecznie.
OdpowiedzUsuńI od razu lepiej. Dziękuję.
OdpowiedzUsuńJa zawsze wyobrażam sobie, że mieszkam w domu w Toskanii, świeci piękne słońce, a ja zajadam się ulubionymi włoskimi daniami ;)
OdpowiedzUsuńI ja dziś zamarzę i się schowam na plaży.....
OdpowiedzUsuń